مدح و مناجات با امام حسن عسکری علیه‌السلام
فـروغ شمس و قـمر وام دارِ منظرتان به مـاه، طعـنه زنـد طلعـت مـنـوّرتان سلیلِ سوسن و سنبل، حُـدَیث مادرتان سلالـه‌ات بدرخـشد چو تاج بر سرتان مـرا نـوشـته خـدا از ازل کـبـوترتـان حـلال زاده بوَد هرکه گـشت یاورتان خدا سپرده به گردون سپهرِ سرمد را امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را شبانه‌روز دلم با تو عرض حاجت کرد گدای سامـره‌ات باز هم سماجـت کرد چه می شود نتوان ساده ترک عادت کرد گدای کوی شما بر جهان سیادت کرد بهـانه بود گـدایی؛ تو را زیـارت کرد شمیم نام تو دل را پُر از حرارت کرد به دست‌های تو دیـدیـم جودِ بی حد را امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را فــدای دلـبــری‌ات دودمــان دلـبــرهـا به خاک پای تو سودند عرشیان سرها به اذن حق تو عوض می‌کنی مقدّرها کـم آورد بـه مـدیـح تـو کـل دفــتـرهـا امام عـسکریِ نیک و بد ز عـسکرها فـدای لـشـگـر مـهـدیـت کـل لشگـرها به کوی تو دل کعـبه بدیـده مقـصد را امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را حسینیان به دو عالم حسن حسن گویند تـمام عـمـر مسلّـم حـسن حسن گـویند چو انـبـیاء معـظّم حـسن حسن گویند صفا و مروه و زمزم حسن حسن گویند فـرشـتگـان مکـرّم حسن حسن گـویـند مدافـعـان حـرم هم حسن حسن گـویند نـمـی‌کـنـنـد رهـا این مـدار مـمـتـد را امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را هماره شوق رهایی‌ست بر شما مرهون ولی شده غـم و انـدوه بهـرتان قـانون به چار سالـگی‌ات هـمره پـدر دلخـون نموده‌اند غـریـبانه از مدیـنه‌ات بیرون به شهر سامره تبعـید کرد دشمن دون شهید گـشته و دور از دیارتان مدفون بخوان همیشه «رئوفی» تو آل احمد را امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را |